Gözümü açtığımda çok dağınık bir ortamdaydım ve yattığım yer inanılmaz sertti ama bunları düşünecek durumda değildim zira dünya 50x zumlu görünüyordu gözüme. Çok kısa bir süre sonra da yer sarsılmaya başladı zaten. Yer gök titriyordu adeta ve ben can havliyle bağırmaya başladım:
- Deprem oluyor laaaaan!!
- Bağırma lan bi şey olmuyor!
Sesin geldiği yöne kafamı çevirir çevirmez bir şeylerin değil her şeyin ters gittiğini anladım. Kalemliğim benimle konuşuyordu:
- Ne bağırıyorsun oğlum, sahip hazırlanıyor sessiz ol.
- Bana mı dedin?
- Sana dedim lan tabi, sahibin gözdesiyim diye artizlenme.
"Sahip" kelimesine takıldım, "acaba rüyadayım da gladyatör yerine saçma sapan bir eşya mıyım ben, bir de sahibim var" diye düşündüm. Bir yandan da kendimi merak ediyordum. Sahibin gözdesiymişim. Sahip kim bu arada.
Ben bunları düşünürken kalemlik ve diğer meraklı eşyalar birden sus pus oldu, ortalık karardı arkamdan bir güç beni yerimden kaldırdı.
- Gel bakalım buraya "canavar".
- Baş üstüne sahip.
Ağzımdan istem dışı çıkan kelimeler beni hayrete düşürüyordu ama her şey o kadar hızlı gelişiyordu ki artık kendimi salmış öyle mal mal etrafa bakınıyordum.
Yakışıklı sahip beni eline almış bi taraflarımla oynuyor, kolumu bacağımı çekiştiriyor adeta bana ayar çekiyordu. Her şey tamam olunca da beni kafasından geçirerek kulaklarına taktı.
Meğer kulaklıkmışım ben. Aynada da gördüm kendimi. Şöyle bir şeyim: aha
Bundan sonrasını hatırlamıyorum, hayvan gibi ses verdiğim için bayılmışım. Gözümü açtığımda sahip beni siyah koruma kabına koydu sonra da çantasına yerleştirdi.
Artık korkum geçmişti. Hatta gururluydum, sahibin gözdesiydim. Bana isim bile takmıştı; "canavar". Çocuğa anası babası kedi köpek almamış o yüzden eşyalarına isim koyuyormuş. Sorunlu bir sahip ama sevdim ben onu. Hem beni koruyor, hep çantasındayım yanından ayırmıyor beni. Ben de işimi çok iyi yapıyorum.
Neler oluyor yearabbim şu hayatta.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder